مونا نیکو نقاش موفق ایرانیِ ساکن آمریکاست که توانسته یک گالری هنری در این کشور تاسیس کند. او دیپلم گرافیکش را از هنرستان ۱۷ شهریور تهران گرفت و در ادامه برای تحصیل در رشته هنر و معماری وارد دانشگاه آزاد تهران مرکز شد. بعد از فارغ‌التحصیلی ازدواج کرد و به دبی رفت. ۱۲ سال گذشت و در این سال‌ها چند نمایشگاه فردی و گروهی در دبی و لندن برگزار کرد. بعد به آمریکا مهاجرت می‌کند و درکالج هنر ارواین ادامه تحصیل می‌دهد. مونا معتقد است که هر چه آموخته مدیون اساتیدش در ایران است؛ افرادی مانند استاد رضا بانگیز، نصرت‌اله مسلمیان و آریا. او در نمایشگاه‌های بسیار معتبری حضور داشته و یکی از آثار او برای بزرگداشت سهراب سپهری در موزه (دی‌دی) در ایران نگهداری می‌شود. سبک کار او میکس مدیا، کلاژ و ترکیب مواد است؛ این سبک شخصیِ موناست که بر اساس تجربه به آن رسیده است. می‌توانید او را در اینستگرام به آدرس _monanikoپیدا کنید.
چند سال است که نقاشی می‌کنید و معمولاً روزی چند ساعت؟
۱۲ سال به صورت جدی. ساعت‌های کار کردنم بستگی به موقعیت روحی و کاری‌ام دارد. در هفته ۲ بار پشت سه‌پایه نقاشی هستم و اگر کسی با من کاری نداشته باشد، متوجه گذر زمان نمی‌شوم، چون عاشق این کار هستم.
کسی در خانواده شما نقاش بوده؟
خیر؛ ولی مادرم همیشه کارهای هنری مختلف می‌کرد و از همان دبستان مرا به کلاس نقاشی برد و همیشه مشوق من بود.
لطفاً درباره حس درونی خودتان در بازی با رنگ‌ها و نقاشی بگویید.احساس اینکه در حال خلق چیزی هستم به من هیجان می‌دهد. تا وقتی کار به دلم ننشیند بازی با رنگ‌ها را ادامه می‌دهم. در آخر هم احساس شادی، سرزندگی و آرامش می‌کنم. حس درونی هنرمند در آفرینش یک اثر خوب نقش بزرگی ایفا می‌کند. اگر کار با دل و جان انجام شود، به چشم و دل بیننده می‌نشیند.
هنر و به طور خاص نقاشی می‌تواند چه چیزهایی را در درون انسان تغییر دهد؟
دید فرد به اطراف عوض می‌شود. یک آرامش درونی ایجاد می‌کند؛ آرامشی که فقط هنر می‌تواند به وجود بیاورد. از استرس و خشم می‌کاهد و یک نوع مدیتیشن است.
آثار شما بسیار زنانه و ظریف هستند، آیا این سبک پیغام خاصی دارد؟
من سعی می‌کنم احساسات خانم‌ها را به نمایش بگذارم. خوشحالی و ناراحتی و… . تمام کارهای من ترکیبی از نشانه‌های زن مدرن و نمادهای سنتی هستند. نمادهایی که در حال از بین رفتن هستند و من سعی می‌کنم آن‌ها را زنده نگه دارم. فکر می‌کنم چون خودم یک زن هستم می‌توانم روحیه زنانه و تلفیقی از شکننده بودن و ظرافت را در کنار قدرت و مستقل بودن نشان دهم.
بزرگ‌ترین افتخار مونا در دهه اخیر چه بود؟
اینکه مردم چه ایرانی و چه خارجی مرا دوست دارند و من توانستم یک گالری کوچک در کشور غریب داشته باشم. کارهای آرتیست‌های محلی آمریکایی را در این گالری به نمایش می‌گذارم و تدریس می‌کنم.
فکر می‌کنید تحصیلات در زمینه هنر می‌تواند کمبود استعداد و خلاقیت را جبران کند؟
به هر حال وقتی کسی وارد هنر شده، حتماً زمینه یا علاقه به هنر داشته است و با تحصیل در این رشته و کسب مهارت می‌تواند به موفقیت برسد. پایه خلاقیت در وجود همه وجود دارد، فقط باید روی آن کار کرد و از درون به بیرون هدایتش کرد.
اصلی‌ترین تفاوت فضای هنری در ایران و آمریکا چیست؟
آزادی در خلق کردن و کشیدن بدون اینکه بخواهید محدود به چیزی باشید.
چرا آثارتان را روی تی‌شرت و قاب موبایل چاپ می‌کنید؟ آیا قصد دارید مخاطب را با هنر درگیر کنید یا فقط یک کار جانبی است؟
تا حدودی بله، می‌خواهم هنر وارد زندگی مردم شود. شاید مردم نتوانند یک تابلوی گران را بخرند، ولی می‌توانند یک تی‌شرت یا قاب موبایل از آن کار داشته باشند. به نوعی تبلیغ برای کار اصلی نیز می‌شود.
نظر شما درباره مجله پُــل چیست؟
مجله کامل و مفیدی است و خوشحالم که افتخار حضور در این مجله را داشتم.
